Sessizce uzattım küçük parmağımı baktım ve “Hadi” dedim.

Şaşırmış yüzüyle döndü bana “Nereye der” gibiydi. Bilmem dedim ve devam ettim “Bu senin ilk yürüyüş denemen olsun.” Ve başladı bizim yürüyüşümüz.

Gözlerini açtı ve Merhabayla başladı. Susmadı ve susmaya da niyeti yoktu. Konuştu. Sabırsızca sanki bu sabırsızlığın sebebi bayramdı.

“Kış ayında kalan yüreğim ısınmaz oldu. Çiçekler açtı benim güllerim tomurcukta kaldı.” Bu iki cümle sanırım “Gelmek, Gitmek ve Kalmak” ile tasviri zannedersem yeterince yapıyor.

“Ve istedi..

Gitti…

Konuşmadı…”

Hayatımızı anlamlandıran olaylar veya konular vardır. Bu durum göreceli olduğu için yaşanılan ve bırakılan izde kişinin iç dünyasının zenginliğine bağlıdır.