Biraz size tasvir edeyim onun yaşadıklarını. Adı üstünde oda benim gibi haziranda doğmuş adını “7 Haziran” koyduğumuz ruhu temiz, hayatı yeni yeni anlamaya çalışan minik yürek.

Daha 51 bir gün oldu gözlerini açalı her anı şaşkınlık ve heyecan dolu. Onunla karşı karşıya gelmeye gör. Anında seni gözleri ile alır götürür. Saki yüreği konuşmak istiyor da gözleri ona yardım ediyor. Kim bilir belki de onun konuşma tarzı veya kendine esir etme tarzı bu.

Dedim ya 51 gün oldu. Ben onunla 51 gündür yaşıyorum. Niyetimde onunla yaşlanmak. Ha bana benzemesi değil. Ona kendisi olması gerektiğini anlatım önce “CAN!” olmasının önemini anlatıp sen “CAN”sın diyeceğim.

Daha okuma yazması olmadığı için bu yazdıklarımdan haberi yok. Sakın denk geldiğinizde de siz ona okumayın onun için bir sürpriz olsun istiyorum.

Gelelim bizim “7 Haziran”a. O bugün çok şaşkındı. Ona elimi uzattım. Elleri küçük olduğu için  “Tut Parmağımda” dedim. Onun heyecanı gözlerinden yüreğinin atışını parmağımı yakalayan avuç içinden hissediyordum. Onun ne demek istediğini onda benim neler anlatacağımı biliyordu. Kısacası anlaşmaya başladık ve doğru iletişimi kurduk sanırım.

İlk defa yürüyeceği için biraz olsun içinde korku hissettim. Gözlerini bana dikti ve “ACABA” der gibi ayaklarını gösterdi. “Bırakma elimi. Yürü!” dedim. Sanki bu anı hatırlıyor gibiydim. 4. kez yaşıyor gibiyim.

Sımsıkı tuttu. Yürüme korkusu olduğu tutuşundan belli ediyor. Kalktı ve ilk adımını attı. Peşinden ikinci ve üçüncü adım geldi. Gülümseyerek baktı. Birden düşer gibi oldu bacağıma sarıldı. Ve oturdu. “Korkma! Bu senin ilk adımın. İlk özgürlüğe yürüyüşün. Korkmamalısın.” dercesine uzatım elimi TUT parmağımdan dedim.

Biraz durduk ama yürümeye başladık. Neler konuştuk neler. Geçmişe dalmak bir yana dursun geleceği bir bir masaya yatırdık. Biraz dedikoduya girelim dedik izin vermedi. Sadece ben konuştum o dinledi sanırım.

Tutuğu eli bırakmayanlara selam göndererek yolumuza devam edelim