Sanki konuşmak istiyor seninle.

O başlamadan sen sabırsızlıkla başlıyorsun. “Evlat havalarda ısındı. Ne yapsak.” Deyip. Sanki seni anlıyor. Ne yapmak istediğiniz tahmin ediyor. Konuşmaya gayret ediyor saki. Gözleri dillenircesine hitap başlıyor. “Ne yapsak”

Sahi evlat ne yapsak diye dilimden bir anda çıkıverdi. Sonra kendi kendime sordum. Bir haftalık çocuk konuşur mu? Ne kadar safsın konuşma tabi ki.

Yine içimden bir his senin göbek değil ama gönül bağın var hissedebilirsin.

Acaba hissediyor muyum veya o oku konuşturmaya çalışan ben miyim?

Yahu nedir bu konuşma çabama anlamadım bir türlü…

Bir an duraksamayı bırakarak döndüm ona.

Evet evlat, sen daha bir haftalıksın. Konuşamazsın me “A” harfini öğrendiğin günün heyecanını sadece ikimiz yaşayacağız. Ama bir haftada bir hayli kendine geldin. Beni iyi dinle. Bir haftada sana söylediklerimi unutma hatta bunu sihirli bir söz olarak gözlerinin arkasında saklayabilirsin. “Her nefis ölümü tadacaktır”.

İnanılır gibi değil demi…

Bir nefis ölüme gitti ve sen geldin. Gelenler ve gidenler.

Bir an utandım. Yüzüm kızardı. Daha 1 haftalık bebeğe ölümden bahsediyorum. Diye düşündüm. Hemen ağzımdan düşen cümleleri bir çırpı ile toparlama payladım.

Neyse evlat havalar güzel ne yapsak çıkalım mı dışarıya güneş görmek ister misin? Dememe kalmadan gözleri gülmeye başladı.

Peki ne oldu….

Güneş gören gönüllere selam olsun diyelim soğuyan yüreklerimizi güneşin ısıtması dileği ile biz 7 Haziranla keyfimize bakalım.