Git diyordu. Bayram sevgidir. Sevdiklerinde buluş onların heyecanıyla yüreğin yine heyecanlansın.

Git diyordu. Bayram özlemin son bulmasıdır. İçindeki özlem ateşini dindir.

Git diyordu. Ve daha da ekliyordu. O ekledikçe ben utanıyor, içimdeki üzüntünün yüzüme vurmasını engellemeye çalışır gibiydim ama beceremedim.

Durmadan git diyordu. Sanki gözlerini dünyaya açalı 40 gün olmamıştı. 40 günde beni nasıl tanırsın dememe kalmadan bu kez “Seni tanıyorum, gitmen gerekiyor” dedi.

Garip gözlerde “bitti mi?” dedim. Evet der gibi sadece baktı. Sanki içimden geçenleri bir bir okumuş. Ben aldırış etmeden devam ettim cümleye.

Tamam gideyim “7 Haziran” seni bırakıp nereye…

İnsan seni bırakabilir mi? Bunu biraz düşün. Sen bilmezsin bak sana anlatayım. Senin dediğin gibi bayram sevinç, mutluluk, özlem, yüreğinin tanımladığı her şeydir. Bayram yüreğindeki gülün gözlerden açmasıdır.

Geçen yıl yine bayrama yakındı ramazan ayıydı. Sanırım kadir gecesiydi. O gün ben açan gülümü yitirdim. Belki açar diye toprağa gömdüler. Ben gidemedim. Onu toprağa korken tutamadım. Can suyunu veremedim. Son kez olsun dokunamadım, koklayamadım. İşte o günden beri benim bayramım orada onun yanında. Sen git diyorsun ya ben nasıl bırakıp giderim.

Sadece bekliyorum…

Belki bir gün topraklar arasından açar da….

“7 Haziran” çok şaşırttın beni dilin konuşmasa da gözlerin bülbül misali. Senden bunu hiç beklemiyordum.

Ben bekliyorum evlat sadece bekliyorum. Aslında seni bırakıp gitmeyi gözüm yemiyor. Seni bırakıp gitsem, Seni kaybederim. Üzülürsün. Kalbin taşımaz bensizliği.

Bir de şu şekilde düşün. Bu bayram birlikte geçireceğiz. Sevinci, mutluluğu, özlemi birlikte yaşayacağız.

Belki beklediklerim gelir. Bu bayram artık seninleyim. Sadece seninle

 Ne diyelim “7 Haziran”;

Sevinci, mutluluğu, özlemi doyumsuz bir şekilde yaşayanlara,

Yüreğinin garipliğini yaşayanlara,

Benim gibi bekleyenlere,

Sabrı sukut ile birleştirenlere,

Selam olsun mu?

Hadi olsun be “7 Haziran”.